Uitzicht op de periode na de Corona crisis

Van Kirsten Smit – LinkedIn
Ingezonden 09 april 2020

We zitten er nog midden in, maar..
Verpletterend mooi weer en ik zit op zolder te werken. Thuis, zoals bijna iedereen. Langzaam dringen geluiden door die mijn concentratie verstoren. Een puberzoon die luid via videobellen converseert met schoolmaten. Wat een goede headset, hij hoort zichzelf niet. Buren in constante praatstand en een gillende peuter buiten. Ondertussen probeer ik de geluiden te blokkeren en me te concentreren.

Met videobellen op vaste momenten blijven de collega’s en ik in contact. Het lukt aardig. Gaandeweg de weken zie ik van hen (en zij van mij) steeds meer huiselijke taferelen. Huisdieren en kinderen in beeld in allerlei provisorische ‘werkkamers’. Goddank blijven mijn joggingbroek en sloffen uit beeld. ‘Papa..’. ‘Even wachten lieverd.. ik ben in gesprek, ik kom zo..’. Zie de productie maar eens te halen als je voor je kinderen moet zorgen, aan huiswerkbegeleiding moet doen en nog ergens je werkgever tevreden moet stellen. Die kantoortuin lijkt nu een oase van rust in vergelijking met thuis. Ik kan er mee leven. Maar veel problematischer is het voor ouders die kinderen hebben met gedragsproblemen. Zij zullen er in hun huis 24/7 mee moeten optrekken. Dat geldt ook voor de betreffende kinderen.

Hulde aan de meesters en juffen die met creativiteit en snel schakelen de leerlingen bij zich weten te houden maar er zijn ongeveer 7000 kinderen ‘kwijt’. Van de radar af. En er zijn zorgen over de kwetsbare gezinnen. Zonder regelmatig contact nemen de zorgen toe. Hoe zullen de kinderen uit die gezinnen zijn als ze weer terug zijn in de klas.

Zij zullen hun problemen meenemen naar de school. In de hardst getroffen gebieden is er altijd wel een familielid of een bekende die overleden is. Een opa, oma.. Wanneer komen die verhalen los? En met papa’s en mama’s in de zorg komen de verhalen ook thuis. Ik houd mijn hart vast voor het verplegend personeel. Op dit moment rennen zij zo hard voor de dood uit dat ze niet toekomen aan eigen emoties. Dat kan niet goed aflopen voor veel van hen. Burn-outs en daardoor (nog meer) personeelstekorten in de zorg kan het gevolg zijn. En als of dat niet genoeg is, zal er een aanzienlijke economische schade optreden die verlies van banen tot gevolg kan hebben. We hebben momenteel nog niet alles in beeld. We zitten er nog middenin.

Gandhi: ‘Een toekomst hangt af van wat je nu aan het doen bent..’

Mijn tips
Wat nu te doen? Midden in een survivalmodus proberen we over de crisis heen te kijken. Straks komen de kinderen terug op school. We hebben misschien de neiging om snel weer aan de slag te gaan en de focus te leggen op de leerachterstanden maar leerachterstanden zijn nu niet het belangrijkste. Kom eerst op verhaal met elkaar, neem de tijd en de ruimte om bijvoorbeeld rouw en ervaringen het delen. Het is belangrijk om dat een plaats te geven. Niet alleen voor de leerlingen maar ook voor het onderwijzend personeel. Met een vol hoofd is het lastig leren èn lesgeven. Afhankelijk van waar de school staat, zal de impact van de Coronacrisis groot of minder groot zijn. Probeer alvast voor het opengaan van de school samen te bedenken hoe je omgaat met alle ervaringen van de leerlingen en leerkrachten, misschien in samenspraak met ouders: zij hebben met jullie de afgelopen periode het onderwijs verzorgd waardoor een verbroedering kan zijn ontstaan wat mogelijk tot mooie initiatieven leidt.
Zorg in elk geval voor elkaar, nu en straks.